Rozdział 4

    Za moim oknem ujrzałam żółtą kartkę z napisem "Przepraszam". Zaraz, zaraz tą kartkę ktoś trzymał! Momentalnie podskoczyłam. Wtedy zza rogu wychyliła się głowa Harrego. Tak Harrego! O Boże...Harrego?! Co on tu do cholery robi?! Jak on tu wszedł? To nie jest rzeczywistość. To tylko sen...
Głupolu to nie jest sen! Czemu wmawiasz sobie takie rzeczy? A jak ktoś go zauważy? Może byś tak ruszyła się i go wpuściła?! Bez zastanowienia przekręciłam uchwyt i uchyliłam okno. Chłopak szybko wszedł do pokoju. Widać było, że zmarzł. Popatrzył na mnie tymi swoimi magicznymi oczami, a od razu kolana mi zmiękły.
-To jak?- zapytał nagle.
-Co jak?- przy nim normalnie zapomniałam jak się nazywam. Mary. Nazywasz się Mary.
-Wybaczysz mi?- spytał ponownie trochę rozbawiony moją miną pwnie.
-Harry, mówiłam Ci, że to nie Twoja wina. Po prostu nie powinnam była wychodzić wtedy z domu.- oprzytomniałam i odpowiedziałam na jego pytanie.
-Widziałem przecież jak posmutniałaś. Nie pow...- nie dokończył już tego co chciał powiedzieć bo szybko zmniejszyłam dystans między nami i delikatnie się do niego przytuliłam. Sama nie wiem czemu to zrobiłam. Może potrzebowałam bliskości drugiej osoby? Rodzice mi tego nie dawali. Może czułam się po prostu zbyt samotna? Wiem, że z każdą chwilą przy tym chłopaku jeszcze bardziej się pogrążam ale również czuję się w pewien sposób szczęśliwa? Potrzebna? Głupie, wiem. Poznałam go przecież dopiero wczoraj. On jest wyjątkowy. To już mogę stwierdzić. Hazz z początku był chyba zaskoczony moim zachowaniem. Po chwil poczułam jego ręce oplatające moją talię. Delikatnie położyłam głowę na barkach Stylesa. Zaciągnęłam się zapachem tych pięknych męskich perfum. Mogłabym tak spędzić każdą minutę mojego życia. Cholera! Było mi tak dobrze! Czemu  nagle czas nie może stanąć? Ja trwałabym tak w tych objęciach wieczność. Chwila! Mary! Nie zapędzaj się tak! Co ty dziewczyno robisz? Odsunęłam się od chłopaka trochę zmieszana.
-Przepraszam, nie wiem co mi do głowy strzeliło.- zacięłam się choć nigdy w życiu mi się to nie zdarzyło. NIGDY!
-Przecież nic się nie stało.- znowu go chyba trochę rozbawiłam. Ah..kobiety i ich zmienny nastrój...
-Jak ty się tu dostałeś?- szybko zmieniłam temat.
-Z małą pomocą.- uśmiechnął się cwaniacko. Hope?
- Moja opiekunka Ci pomogła?- spytałam oburzona na co on pokiwał twierdząco głową.- Co za...Przy śniadaniu zgrywała przede mną głupka. Jak mogła?- udawałam obrażoną.
-Mówiła, że mogę wejść od środka ale chciałem być oryginalny.- pokazał swoje białe ząbki.
- Idioto! Wiesz co by było gdyby Cie zobaczyli? Mogli by Cię zastrzelić! Zrozum nie możesz tu przychodzić. Nie powinniśmy się wczoraj tam spotkać!- nakrzyczałam na niego czego od razu pożałowałam. Posmutniał. Zawsze musisz coś spieprzyć. Brawo Mary! 
- Jasne, już nie będę przychodził. Chcę tylko dziś z Tobą pobyć. Tylko dziś. Ten jeden wieczór. Proszę.- zatkało mnie normalnie. On? Ze mną? Jedno pytanie nasuwało mi się na język. Czemu? 
-Jeden wieczór.- wyszeptałam. 
    Nie wiem która była godzina. Przez ten cały czas siedzieliśmy na łóżku i rozmawialiśmy. Ja ciągle czułam niedosyt. "Więcej i więcej" to moje motto. Wiem, że mogę dostać wszystko. Poza małym wyjątkiem. Nie mogę dostać jego. Wszyscy są na moje zawołanie. On tylko przychodzi miesza mi w głowie i znika. To całe życie jest takie przytłaczające. Smutne. Szare. W oddali czasem można ujrzeć jasność, światło i poczuć bijące od niego ciepło. Tak właśnie rodzi się nadzieja ale jak mówią "Nadzieja matką głupich". Cała moja rodzina żyje w takim przekonaniu. Powtarzają, że trzeba twardo stąpać po ziemi. Ja nigdy taka nie będę.
-Chyba powinienem już iść.- powiedział. Nie! Jeszcze nie! To przecież ostatni wieczór. Odwróciłam wzrok i pokiwałam głową. Przymknęłam oczy bo pewnie zaraz wydostaną się z nich łzy. Harry podszedł do okna i popatrzył na mnie. Dalej siedziałam z zamkniętymi oczami. Nie chciałam teraz na niego spoglądać. Brunet cofnął się i podszedł do mnie. Uniósł mój podbródek dając znak żebym się na niego popatrzyła. Zrobiłam jak kazał. Moje oczy nie mieściły już łez. Były całe zaszklone. Chłopak zmniejszył odległość między nami i musnął wargami  kącik moich ust. Potem wstał i spojrzał na mnie swoimi smutnymi oczami zniknął.Tak po prostu.
Siedziałam jeszcze przez chwilę oszołomiona. Powoli podniosłam się z łóżka i poszłam zamknąć okno. Nie byłam wystarczająco silna. Zsunęłam się po ścianie i opadłam na podłogę. Pierwsza łza wypłynęła mi z oka Spłynęła po moim policzku i spadając na panele zostawiła mokrą kroplę. Kolejnym szło o wiele szybciej. 
" Zam­knij oczy, ale nie umieraj. Masz pra­wo do płaczu przecież to nie jest nic złego. Po­tem wstań i wal­cz o następny dzień. O nadzieję."

***
Ah...muszę się do czegoś przyznać. Jeszcze nigdy nie poryczałam się pisząc SWOJEGO imagina. A teraz? Przy końcówce to sobie wyobraziłam i proszę! Jestem jakaś nieustabilizowana emocjonalnie ;D Ale tak jak obiecywałam rozdział dodaje dziś. No tak...jeszcze raz chcę BARDZO, BARDZO, BARDZO podziękować za komentarze. Każdy z nich sprawiał, że miałam ochotę piszczeć i skakać do sufitu. Naprawdę jeszcze raz dziękuję! Jesteście wspaniali!/ Lilly