Rozdział 3

Powoli otwarłam oczy i usiadłam na łóżku. Ubrałam szlafrok i pomaszerowałam do łazienki. O Boże! Jak ja wyglądam! Podpuchnięte oczy, rozmazany tusz do rzęs. Westchnęłam. Zaraz, zaraz czy to przypadkiem nie dziś moi rodzice nie wyjeżdżają z Londynu? TAAAAK!!! Cały dom dla mnie i TYLKO dla mnie! Z hukiem wybiegłam z pokoju i zjechałam po poręczy do jadalni. W progu powitała mnie radosna Hope. 
-Hej gwiazdko, jak widzę jesteś w dobrym humorze.- powiedziała szykują śniadanie. O tak! Dobry humor to mało powiedziane. Już dawno się tak nie czułam. Śniadanie w piżamie- marzenie!
-Kto jeszcze jest w domu?- ciszej spytałam. 
-Większość służby wyjechała na weekend do rodziny. Jesteśmy my, nasz ogrodnik i ochrona.- podała mi talerz z moimi ulubionymi tostami. 
-Jak ja dawno tego nie jadłam.- szybko władowałam do ust pierwsza porcję posiłku. Już prawie zapomniałam tego smaku. Na codzień jemy zupełnie inne potrawy. 
-Co tam robiłaś wczoraj?- zapytała z  ciekawością. 
-Emm...Nic ciekawego.- skłamałam. No tak musiała zepsuć mój humor. 
-Rozumiem. Dziś raczej nikt nas nie odwiedzi także rób co  chcesz.- powiedziała i wyszła z kuchni. No więc co mogę zrobić? Na początek obejrzę jakąś komedię romantyczną. Tak, to dobrze mi zrobi. Skończyłam tylko śniadanie i poszłam do salonu. Mój wybór padł na film "Love actually". Gdy byłam mała w każde święta to oglądałam. Co prawda jest wczesną jesień ale nic się nie stanie jak włączę to teraz. 
    Spojrzałam przez okno. Ah...już niedługo święta. U mnie one nie wyglądają tak bajkowo. Chciałabym choć raz spędzić je tylko w gronie najbliższej rodziny i oczywiście Hope. Nie lubię kiedy wszyscy jeździmy w tym czasie po kraju.  
-Hope?! Może zaczniemy dziś przygotowania do świąt?!- krzyknęłam. 
-Zwariowałaś?! Jeszcze jest październik!- usłyszałam jej głos dochodzący z kuchni. 
-No tak. Masz rację.- głupi pomysł dostałam w myślach. W takim razie pójdę na miasto. Uśmiechnęłam się sama do siebie i  leniwie podniosłam się z kanapy. Poszłam do pokoju chwilę pomajstrowałam przy swoim wyglądzie i byłam gotowa do wyjścia. Beżowe rurki, czarna bluza z kapturem i okulary przeciwsłoneczne. Wspomniałam mojej opiekunce, że wychodzę. Wahała się czy mnie wypuścić ale powiedziałam, że będę ostrożna. 
    Chodziłam ulicami Londynu i byłam naprawdę zdziwiona, że nikt mnie jeszcze nie rozpoznał. Mój spacer był bardzo przyjemny. Po powrocie do domu pomogłam Hope upiec waniliowe ciasteczka, a potem razem przeglądałyśmy zdjęcia z przed parunastu lat. Piękne wspomnienia. Może nie miałam normalnego dzieciństwa ale dla mnie było to naprawdę dużo. Wzięłam do ręki fotografię przedstawiającą mnie i mojego malutkiego kotka. Dostałam go na urodziny od taty. Niestety po tym jak mama dowiedziała się o tym kazała oddać białą kuleczkę do schroniska. Nigdy nie lubiła zwierząt. Serce mi pękało widząc te przestraszone ślepka...
-Dobra, koniec tego Mary!- zarządziła moja opiekunka.- Czas spać.- spojrzałam na zegarek. 
-Dopiero dwudziesta druga!.- jęknęłam. 
-Złotko, jutro musisz wcześnie wstać.- ona czasem zachowywała się jakbym dalej miała pięć lat.
-Chcę Ci tylko przypomnieć, że wczoraj stałam się pełnoletnią osobą, Hope.- powiedziałam zirytowana. W sumie byłam trochę zmęczona więc wstałam i pobiegłam do pokoju. Szybki prysznic, ulubiona piżama i wygodne łóżko. Oto moje szczęście. Otuliłam się szczelnie kołdrą i przymknęłam powieki. Stuk! Szybko otworzyłam jedno oko. Wydawało mi się jakby coś uderzyło w okno. Nie, nie Mary jak zwykle sobie coś ubzdurałaś! Ty i ta twoja wyobraźnia...Stuk, stuk! Trochę się przeraziłam. Wysunęłam nogi spod okrycia i cichutko szłam w stronę okna. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Napadu terrorystów czy gadającego ptaka. No co? Tylko to mi przychodziło do głowy! Mieszkam przecież w pałacu! A to nie jest parter! Najdelikatniej jak tylko mogłam uchyliłam zasłonę. Zamarłam. Co do cholery?!

***
Bardzo dziękuję wszystkim za komentarze. Dodają naprawdę niezłej motywacji...
Krótki trochę, ale jutro w zamian pojawi się kolejna część ;D/Lilly